0 0 0000

Siyah bir adam öldü…

Bizde zenci düşmanlığı yoktur.

Çünkü bizde zenci yoktur.

Beyaz Amerikalılara karşı da zencileri tutarız her zaman.

Beyazların siyahlara niye kötü davrandıklarını bir türlü kavrayamayız.

Ermeni ya da Kürt olmayan birine ırkından dolayı kötü davranılması bizce ayıptır ve insanlığa sığmaz.

Beyoğlu Karakolu’nda Nijeryalı siyah bir adam polisler tarafından ensesinden vurularak öldürüldüğünde belki de bu yüzden şaşırdık biraz.

Gazetelerde haberler önce küçücük çıktı.

Zencilere düşman değildik, onları renklerinden ya da ırklarından dolayı aşağılamıyorduk ama gene de bir an “yasalarımızın” siyah derili insanları da kapsayıp kapsamadığı konusunda tereddüt ettik.

Beyaz bir adamı karakolda ensesinden vurmak yasaktı.

Peki siyah bir adamı vurmak da yasak mıydı?

Sonra gazetelerimiz yavaş yavaş “siyahları” vurmanın da yasak olması gerektiğine karar verdi ve haber büyüdü sayfalarda.

Polislere “niye vurdunuz” diye sormaya başladık.

Polisler niye vurduklarını açıklayamıyorlardı.

Karakoldaki kameralar da “garip bir rastlantı” cinayet anında çalışmıyordu.

İki Nijeryalı sorgu için karakola götürülmüş, aralarından biri karakola götürülmeye itiraz ettiği için, diğer arkadaşının anlatımına göre, polisler tarafından dövülerek üst kata çıkarılmış ve orada vurulmuştu.

Polisler, siyah adamın polisin tabancasını almaya çalıştığı sırada vurulduğunu iddia ediyorlardı.

Bu arada, İstanbul’un arka sokaklarında ürkek gözlü Afrikalıların dolaştığını da öğrendik.

Burada kendilerine yeni bir hayat arıyorlardı.

Bir bölümü bazı karışık işlere de girmişlerdi söylentilere göre.

Biz onları görmemeyi tercih etmiştik.

Zenci düşmanı değildik ama “bize benzemeyenleri” benimsemeye de pek yatkın görünmüyorduk.

Polis onlardan birini rahatça vurabiliyordu.

Bu konuda ciddi bir araştırma yapılmıyor…

Devlet, ikna edici bir açıklamadan kaçınıyordu.

“Bir zencinin öldürülmesini neden bu kadar abartıyorsunuz” der gibiydiler.

Binlerce kilometre ötedeki bir ülkeden kalkıp gelmiş siyah derili bir adam ölse dünyada ne değişirdi ki?

O bir yabancıydı, derisi siyahtı, Afrikalıydı, fakirdi, işsizdi, burada kimsesi yoktu…

Vurulabilirdi.

Öldürülebilirdi.

Fakir bir ülkenin fakir bir çocuğu çok da önemli değildi.

Bir Avrupalının karakolda vurulması yasaktı, bunu herkes biliyordu, polis de biliyordu, hatta bir Türk’ün vurulması bile yasaktı, belki Kürtlerle Ermenilerin bile karakolda vurulmasına karşı çıkan yasalar olabilirdi…

Ama siyah derili bir Nijeryalının vurulması?

Onun öldürülmesine kim karışırdı ki?

Tabancayı çekip ensesinden vurabilirdin.

Biz Amerika’daki zencileri seviyorduk.

Türkiye’de yeni yeni beliren zenciler konusunda henüz kararsızdık.

Bir tanesini öldürdük.

Onun yabancı bir ülkenin karakolunda dövülerek yukarı çıkarıldığında, etrafı polislerle çevrildiğinde, öldürüleceğini anladığında neler hissettiğini pek düşünmedik.

Yasalarımızın “siyahları” da kapsayıp kapsamadığından pek emin değildik.

Yeryüzündeki pek çok insan gibi biz de “insan” dendiğinde sadece kendimize benzeyenleri aklımıza getiriyorduk.

“İnsan” olmak için kalabalığa benzemek gerekiyordu.

Benzemeyenler pek “insan” muamelesi görmüyordu.

Vurulabiliyordu…

Öldürülebiliyordu…

“İnsan” olabilmek için sadece kalabalıklara benzemenin yeterli olmadığını, kendine benzemeyenlerin de haklarını savunmanın gerektiğini söylemiyordu kimse.

Siyah derili bir genci vurup öldürdüler.

Şimdi biz onun da bir “insan” olduğunu söylemek zorunda bırakıldığımız bir ülkede yaşadığımız için kuşkuya düşüyoruz kendi insanlığımızdan.

Bu yazı 1,299 defa okundu.